Little paws on the moss

Nevada, een sneeuwluipaard kitten, trippelde speels over het verse bladerdek dat was neer gevallen vanuit de bomen. Haar gestipte vacht werd hier en daar beschenen door de zon, die dan de kans kreeg om door het bladerdek te schijnen. Haar neus begon heen en weer te bewegen om bepaalde geuren op te vangen, maar niets kwam haar bekend voor. Waarom was ze verdoemd om alleen door deze wereld te dwalen? Was er dan niemand die haar kwam helpen en haar zou opvoeden? Waren haar ouders gedood door andere wezens. Met een knoop in haar maag, begon Nevada langzaam naar een boom toe te lopen die begroeid was met zacht droog mos. Haar oogleden voelden zwaar aan en zuchtend liet ze zich neerzakken. Misschien was het beter als ze gewoon ook werd gedood, dat wilde ze liever dan gedoemd zijn alleen rond te dwalen hier.. Kwaad keek ze om zich heen, waarom kon niemand toch zo'n hulpeloze kitten helpen? Had niemand zo'n moedig hart? Grommend zakte ze door haar poten en legde haar kin erop. Als dit het einde was, was het tenminste rustig. Een paar vogels stjirpten nog, maar Nevada kon het niet schelen. Ook al wilde ze niet sterven, toch zou het gebeuren. Van de honger, door een ander beest of gewoon door de eenzaamheid. Niets kon haar redden, ook al waren haar ouders nog in leven.. Nog een keer zuchtte ze, en dit was misschien wel voor de laatste keer..

-Dit krijg je als je laat in de avond post..

Perso
Dolore
Nostalgia
Nuovo inizio

"Perché..?" klonken de droevige woorden van een luipaard die bedekt was met een witte vacht en zwarte vlekken. De woorden klonken zacht, droevig en je hoorde de brok in de keel van het luipaard. Het was Italiaans. Waarom..? Was de betekenis van de droevige woorden. Enkele tranen liepen uit de ogen van het luipaard. Iedereen.. Haar familie, vrienden, ouders, partner en zelfs haar dierbare, helderwitte pups waren gestorven. Sommige, gestorven aan de honger. Andere, aan het grote, angstaanjagende rotsblok wat uit de hemel neerdaalde. Weylyn, zo heette het luipaard vrouwtje, wist niet wat het grote rotsblok uit de hemel deed. Ze wist niet dat de hele wereld was uitgeroeid. Maar ze wist wel dat het het leven van haar partner en drie dierbare kittens had gekost. Ze werden overspoeld door water en meegenomen door de stroming, om nooit meer terug te zien. Het was nu al een aantal weken geleden. Toch had Weylyn er nog steeds verdriet om. Het verlies van haar partner en kittens lag haar zwaar. Ze probeerde alles, maar dan ook werkelijk alles om een goede partner en moeder te zijn. En toch werd ze door de goden gestraft.
Weylyn schudde met haar kop en versnelde haar pas. Haar kittens zou ze nooit meer terug zien. Die drie wollige pluizenbollen. Alle drie wit met zwarte vlekken. Haar partner was ook voor altijd weg. Weggevaagd door de gruwelijke zee. Ze hield van hem. Meer dan van wat dan ook. Snel liep Weylyn door. Zonder doel, zonder bestemming. Toen een kleine vogel uit de struiken vloog deinsde Weylyn geschrokken achteruit. Na enkele, nutteloze seconden besefte ze dat het maar een klein koolmeesje was, en liep ze verder. Al ldie tijd hield ze haar kop naar de grond gericht en keek ze steevast naar het gras waar ze overheen liep. Zo nu en dan zat er eens groene grasspriet tussen, maar meestal waren ze geelig. Het was ook al aan het einde van de herfst. Bladeren aan de bomen waren er al lang niet meer en voedsel was moeilijk te vinden. Sneeuw was nog niet gevallen, maar dat zou zich niet lang maar op zich laten wachten. Een koud zuchtje wind, die duidelijk uit het noorden kwam van de ijsrivier, streelde haar vlanken.
Uit de verte hoorde Weylyn een diepe zucht voortdrijfen. Hij werd meegevoerd door de wind, zodat hij goed hoorbaar was voor dieren die niet al te ver weg waren. Weylyn stak haar kop in de lucht en rook of ze een bijzondere geur kon afschijden. Een geur die haar intereseerde, niet zomaar een geur die je daagelijks rook. Tot haar grote verbijstering was het ook een speciale geur. De geur van een kitten drong haar neusgaten binnen. Het rook warm en zoet, zoals een kitten hoort te ruiken. Er was alleen één ding mis.. Weylyn rook geen ouders. Geen enkele volwassen lucht hing er om de kitten. Weylyn zette het op een lopen en probeerde zo snel mogelijk de plek van de kitten te bereiken. Misschien was het wel haar eigen kitten. Eén van de kittens die ze graag terug wilde hebben. Tot haar grote spijt was dit niet het geval. Toen Weylyn op de plek aankwam, zag ze een kleine, zwakke en vermagerde kitten. Het beestje was tenger en leek verassend veel op de eigen kittens van Weylyn, maar was het duidelijk niet. Deze kitten was een vrouwtje, terwijl al haar kittens mannetjes waren geweest. Daarbij waren haar kittens dood. Gedood door de woestenij van de zee. Snel liep Weylyn naar de kitten toe en keek ze haar bezorgd aan. "Wat is er gebeurd piccolo gattino?" klonk haar stem bezorgd. Ze keek de kitten streng aan en hoopte dat het nog genoeg kracht had om te antwoorden. "il mio nome è Weylyn," zei Weylyn om het kleintje een wat vertrouwder gevoel te geven. Ze wist niet zeker of de kitten wel Italiaans verstond, maar dat was dan maar zo. Weylyn wist sommige dingen gewoon niet te zeggen in het Nederlands. Italiaans hoorde gewoon bij haar.-

-hoop dat ie goed genoeg is

-X'd, 'Italiaans hoorde gewoon bij haar' Geniaal!

"Wat is er gebeurd piccolo gattino?" Nevada schrok, een soort van, wakker. Haar ogen werden groot van wat er nu voor haar stond. Een vrouwtjes luipaard, volwassen. Héél even voelde ze een vonkje hoop in haar borst opvlammen, maar die doofde alweer zo snel als dat hij gekomen was. Ze kon het gewoon niet zijn, haar ouders waren verdwenen en zouden niet zomaar opduiken. Misschien hadden ze haar nooit gewild en hadden ze haar hier gewoon, zonder enig schuldgevoel, gedropt. Woede welde in haar op en ze kneedde de mos onder haar kleine zwakke pootjes. Was ze nou maar nooit geboren, nooit op deze aarde gebracht. Dan had niemand ooit last van haar, kon iedereen gewoon verdergaan met zijn of haar leven. Nog een keer hoorde ze de stem van het luipaard voor haar; "il mio nome è Weylyn," Niet het normale Nederlands wat de meeste hier spraken, maar toch kon Nevada er wel wát van uitmaken. Een naam, Weylyn. Misschien kon ze haar beter negeren, maar iets in haar wilde dat niet. weigerde het gewoon. Met moeite hees ze haar kop op en keek in de ogen van Weylyn. Ze opende haar bek om te antwoorden, maar woorden kwamen haar te kort. Nevada nam een grote hap lucht en beval haar hersenen om te werken. "Ik heet Nevada.." Haar stem was zwak en uitgeput, alsof ze net een heel gesprek had gevoerd en nu geen lucht meer had. Was dit dan haar einde? Zou ze zo sterven, wanneer iemand anders naar haar keek. Moedig probeerde ze op te staan, maar haar spieren weigerde het bot. Weer voelde ze haar zware oogleden, die wilden neervallen, maar zij wilde dat nie ttoestaan. Door de aankomst van Weylyn had ze opeens moed binnen gekregen, alsof Weylyn haar wilde helpen. Maar misschien was dit gewoon valse hoop voor haar, met bevende ledematen probeerde ze een stap te verzetten. De grond voelde hard en koud aan, haar poten begaven het en ze viel op de grond. De lucht werd uit haar longen geperst en ze probeerde Weylyn aan te kijken. Met een klein beetje energie wist ze dit te zeggen; "Weet jij misschien waar of wie mijn ouders zijn?" Tranen welden op achter haar ogen en het laatste kleine beetje hoop werd uit haar ontrokken. Waarom was haar lot zo moeizaam? Kon ze niet gewoon snel dood gaan, voor een moment keek ze weylyn aan. Smekend om nu door haar klauwen verscheurd te worden en nu gewoon dood te gaan. Maar toen herinnerde ze zich, dat ze de pijn gewoon niet aan zou kunnen. Weer sloot ze ahar ogen en probeerde zich alle leuke dingen uit haar leven te herinneren, om maar een kleine glimp op te vangen van haar ouders. Maar alles was een grote wass, alsof iemand haar op haar kop had geslagen. Ze was alleen en verdwaald in een groot doolhof. En misschien was de volgende afslag wel doodlopend voor haar..

-Hoop dat dit een beetje langer is..

-Ik heb een paar problemen, dus vandaar dat ie zo kort is.

Perso
Dolore
Nostalgia
Nuovo inizio

Weylyn keek naar de kleine kitten die wakker leek te schrikken toen ze naar haar keek. Waarschijnlijk had de pup niks verstaan van wat ze zei. Het was immers deels Italiaans en dat was niet de taal die hier gesproken werd. Het verbaasde Weylen dan ook dat ez het blijkbaar wél had begrepen. "Ik heet Nevada.." Zei de kitten namelijk. Weylyn's ogen veerde omhoog. Zo had ze een van haar kittens ook genoemd.. het enige meisje in haar nestje van drie had ook Nevada geheten. Maar deze Nevada was niet haar Nevada. De kitten keek zwak en uitgeput uit haar ogen. "Gaat het wel goed piccolo gattino?" vroeg Weylyn dus. Er was duidelijk te zien dat er wel degelijk iets mis was. De kitten probeerde overeind te komen en een paar stappen te zetten. Het lukte niet en steeds zakte ze weer door haar poten. Sprakeloos keek Weylyn naar Nevada die met veel moed steeds weer probeerde op te staan. Uiteindelijk gaf ze het op en sprak ze met veel moeite tegen haar. "Weet jij misschien waar of wie mijn ouders zijn?" vroeg de kitten. Een paar tranen welde op in haar oogjes en ze liep snel richting Nevada. Weylyn gaf haar een lik over haar snuit en gaf haar een zacht kopje tegen haar zei. "Ik denk niet dat ze nog onder ons zijn.." fluisterde ze tegen Nevada. Medelijden weerklonk in haar stem. Dat had ze ook zeker. "Heb je de grote rots gezien?" vroeg ze aan de kitten. "Vele luipaarden zijn meegesleurd door het water die hij liet opwellen." vervolgde Weylyn daarna. Ze hield nog even voor zich dat ook haar familie was meegesleurd. Ze zou nog wel zien hoe het zou gaan lopen.