SCREW THE DEATH.

De luipaard die in háár gebied lag, leek niet erg te schrikken van Gypsy. Hij keek niet eens verbaasd op toen ze zo naar hem had zitten snauwen. Met een strak gezicht produceerde hij een simpel antwoord. ”Ik ben Bone, en ik lig hier,” klonk de lome stem. ”Dat zie ik,” gromde Gypsy. Bone heette deze indringer dus. ”Ik weet niet of jij het weet, maar je ligt zeg maar op mijn gebied, zoals ik al zei.” Ze wilde het hem zo snel mogelijk duidelijk zien te maken dat hij hier weg moest, dat hij haar eigen ruimte binnen was gedrongen en dat ze daar niet blij mee was. Maar een beetje snauwen schrok Bone blijkbaar niet af, dus moest Gypsy een andere manier verzinnen. ”Ik kan beter aan jou vragen wat je hier doet. Wil je het daar vertellen of moet ik naar beneden komen voordat je weggaat?” Het vrouwtje liet een lage grom horen en probeerde de ogen van het luipaard te vinden om hem doordringend aan te kijken, maar die leken wel te zijn opgeslokt door de duisternis die er heerste in deze ondergrondse stad. ”Wat ik hier doe?” vroeg ze terwijl ze met moeite haar woede beheerste. Bone irriteerde haar mateloos met zijn gebrek aan interesse en abnormale kalmte. Hoe kon hij nou zo rustig doen terwijl een bloeddorstige luipaard récht voor zijn neus stond?! ”Kom maar naar beneden, lief, dan kan ik die eigenwijsheid je de kop in drukken.” Gypsy schraapte met haar poten over de stenen vloer waarbij haar nagels over de vloer krasten. Ze zette zich schrap voor een gevecht met de luipaard. Ze was voorbereid op alles.

[Kort…]

Gypsy luisterde met opgetrokken lip naar wat Bone allemaal te vertellen had. "Ik, ik jouw gebied?? Ach, het spijt me. Ik vertrek meteen!" Eigenwijs bleef hij liggen, en Gypsy dacht dat hij wist dat dit haar irriteerde. Hij zou haar nu vast nog meer proberen te irriteren om haar uit te lokken. Dan zou ze een aanval maken waar ze niet over na had gedacht, zodat hij makkelijk met zijn allang al uitgewerkte aanvalsplan kon beginnen. Maar het vrouwtje gunde hem deze lol niet en liet niet merken dat ze nog bozer werd. Ze zette zich even schrap toen Bone opstond, met beleid, en ze gromde. Ze kon voelen dat het mannetje meer energie door zijn lijf had stromen op de manier dat hij toch op een vlugge manier opstond, in plaats van het échte kalm. Hij vond haar dus blijkbaar ook best irritant. Gypsy kon het niet laten te grinniken. "10...9...8...7....6....5...4...3.2.1. Ik kom!" Ze verachtte de manier waarop Bone als een klein kindje aftelde. Wat dacht hij wel niet? Ze was heus geen kind meer! Ze kon zelfs ruiken dat hij jonger was als zij. Pfff, hij was zijn kinderlijkheid dus nog lang niet verloren. Met een grote plof belandde de luipaard naast haar op de grond. "Kom maar, ik zou je laten zien hoe goed eigenwijze luipaarden kunnen vechten!" In het weinige licht dat naar binnen viel door gaten en kieren, kon Gypsy nu iets duidelijker de omtrekken van haar tegenstanders zien. Bone was groter, veel groter. Maar hij was net veel gespierder als zij was. Ze had een kans, dat zeker. Een gevecht zou nog een spannend kunnen worden, aangezien ze aan elkaar gewaagd waren. "Laat maar zien dan," daagde Gypsy Bone uit. Hij liep dreigend rondjes om haar, terwijl zij rondjes om haar eigen as draaide om de zwarte luipaard niet uit het oog te verliezen. Zijn klauwen schraapten over de stenen ondergrond. Gypsy hield haar kop laag en zakte door haar achterpoten. Haar staart zwiepte van links naar rechts. Zou ze hem aanvallen? Ach, wat had ze te verliezen. Het enige nadeel was dat hij amper te zien was buiten het licht, en Gypsy's ogen waren niet beter als die van Bone. Zonder nog veel na te denken, zette ze af tegen de vloer en sprong met een luide brul op het mannetje af. Ze maaide met haar klauwen in de rondte, hopend een stuk vlees mee te scheuren.

[What's gonna happen? >:]]

[Knap en klein, lees ik x'D]

Haar nagels scheurden door de huid van Bone heen en lieten een wond achter in zijn zij, maar hij leek er geen last van te hebben. Gypsy keek na haar aanval een beetje verward om zich heen, het mannetje was snel weggedoken. Ze plofte op haar poten en kneep haar ogen samen om beter te kunnen zien. Al snel had ze door dat ze het met haar zicht nooit zou kunnen winnen, dus moest ze een ander zintuig gebruiken. Haar neus zou haar door dit gevecht met als tegenstander de gitzwarte Bone leiden. Maar voor ze zijn geur op kon sporen, werd ze afgeleid door een brul achter haar. Ze draaide zich om en zag nog net een flits van het mannetje zijn poot die voor haar gezicht in de lucht hing. Op datzelfde moment voelde ze een scherpe, stekende pijn op haar rug. Bone had zijn klauw uitgestoken terwijl hij over haar heen sprong en had daarmee haar rug opengereten. Gypsy siste en draaide zich weer om, niks van de pijn laten merken, hoewel die er wel degelijk was. "Had je niet gedacht, hè?" riep haar tegenstander. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar ze wist zeker dat er een schijnheilige grijns op zijn gezicht lag. "Nee, en jij had dit vast niet verwacht," gromde Gypsy kwaad. Plots zag ze door een lichtinval van boven de gelaatsuitdrukking van Bone. Hij keek erg geschrokken, en bijna meteen draaide hij zich om. Gypsy wist niet waar hij zo plots van was geschrokken, maar dat deerde haar niet. Ze dook en greep naar zijn poten, waar ze een paar flinke beten in gaf. Ze voelde haar kaken over zijn botten glijden. Haar klauwen zette ze vast in zijn achterlichaam en was niet van plan los te laten. Há, durfde Bone nu nog steeds zo'n grote mond tegen haar op te zetten?

Terwijl Gypsy haar hete adem op Bone's gezicht liet neerkomen, sprak hij. "Ik ben nooit bang! De meeste luipaarden waarmee ik gevochten heb stierven of vluchtte weg, Maar jij niet... Ik merk dat je veel uithoudingsvermogen hebt, dat is bijzonder want je bent .... nou ja.... een vrouwtje." Gypsy kneep haar ogen kwaad samen bij de laatste zin die Bone had uitgesproken. Want ze was een vróuwtje?! Wat had dat er nou mee te maken? Het ging er niet om of je een mannetje of een vrouwtje was, het ging om de leermeester die je al je technieken aan had geleerd, en aan je eigen karakter. Oh god, wat wálgde ze van hem! Dat hij het nog durfde om haar recht in haar gezicht te kijken. Gypsy kon zijn gezicht zo verminken als ze wilde, maar ze hield zich in. Bone durfde nog meer te vertellen. "Toch vecht je door. Dus ik wil je zeggen, Ga weg. Want ik wil zo'n bijzondere meid als jouw niet vermoorden." Gypsy liet haar ogen vlammen van woede. Niet kort na zijn laatste woord viel ze tegen hem uit. "Jij bent echt een ongelofelijke idioot, vind je zelf niet?! Ik laat me heus niet de les wijzen door een jongetje die denkt dat hij een veel ervarene vrouwtje - já, een vróuwtje, schat - zomaar op haar plek kan zetten? Probeer het eens. Ik ga niet weg voordat dit is uitgevochten. Ik ga jou eens laten zien dat je ongelofelijk fout zat met die theorieën van je, en ik zal ervoor zorgen dat je nooit meer zo'n grote mond durft op te zetten tegenover vróuwtjes." Gypsy hijgde van woede en nam een aantal keren diep adem. Ze had het woord 'vrouwtje' extra spottend uitgesproken, om er een duidelijke nadruk op te laten klinken zodat hij zou merken dat hij fout zat. De volgende woorden die Bone zei negeerde Gypsy volkomen. Ze had ze niet eens gehoord, de woede maakte een gonzend geluid in haar hoofd waardoor haar gehoor niet meer zo scherp was. Zonder enige aanwijzing gooide ze haar klauw naar zijn gezicht, wat in weze eigenlijk nog maar een begin was. Daarna schoot ze met wijd geopende kaken naar zijn nek, waar ze hard in beet. Verder liet ze zich door woede leiden en gebruikte ze al haar ledematen om Bone zoveel mogelijk pijn te laten lijden. En dat terwijl ze een vrouwtje was. Há!

Gypsy voelde hoe ze het vlees bijna van Bone's gezicht af rukte met haar scherpe klauw. Zijn nek kraakte hoorbaar en het vrouwtje liet haar greep iets losser zodat Bone nog wat langer in zijn lijden zou blijven. Hij verdiende het, die domme sukkel die als zoveelste mannetje dacht dat zij beter waren als de vrouwtjes. Wat een waaghalzen waren dat. En het stomme was nog dat de meeste vrouwtjes hier aan toegaven. Ze vonden het prima om achtergesteld te worden. Ja, zo leerden die egoïstische mannetjes nooit hun lesje!
Bone hing bungelend in Gypsy's bek die, ondanks de maaiende klauwen die haar af en toe venijnig raakten, nog steeds weigerde hem los te laten. Hij moest pijn lijden en zijn vooroordeel over vrouwtjes terug nemen. Pas dan zou ze hem vredig, oké, een soort van bredig achter kunnen laten. Wat haar trouwens opviel was dat de zwarte luipaard opmerkelijk klein was. Dat had ze eigenlijk niet verwacht van een mannetje met zoveel lef en zoveel kracht. Maar hier in deze ondergrondse stad kon hij zich goed camoufleren, hij was hier zeker in het voordeel door zijn tegenstanders te foppen. "Stop! Stop, alsjeblieft!! Ik doe alles wat je zegt als je maar stopt met dit!! Zo erg was het toch niet wat ik gedaan heb?" klonk Bone's smeekbede jammerend. De angstgeur afkomstig van hem drong haar neusgaten binnen. Ze liet hem zonder enige waarschuwing met een plof op de grond vallen. "Geef je zo makkelijk op, snoes?" vroeg ze met een gemene grijns. Daarna stapte ze van het het uitgeputte luipaard weg en ging luchtig verder met spreken. "Je had dood kunnen zijn, besef dat goed." Ze draaide haar kop om Bone te bekijken. Gypsy wilde zien wat voor schade ze had aangebracht. Ondertussen hield ze zich koest om BOne de tijs te gunnen om zijn geluk te kunnen bevatten, want oh boy, wat had hij veel geluk gehad.

Gypsy hoorde hoe Bone zwaar ademhaalde. Ze had het blijkbaar goed aangepakt. Jammer genoeg viel hij door zijn zwarte vacht slecht op in het donker waardoor ze niet kon zien wat voor wonden ze had aangebracht. Ze krulde haar lippen in een gemene grijns. Hij zou haar in ieder geval niet snel vergeten. Na een paar moeizame pogingen stond Bone op. "B....Be....Be...Bedankt..." klonk het beverig vanaf zijn positie. Gypsy knikte alsof ze zijn bedankje weg wilde wuiven, niet dat ze hem graag in leven had willen houden. Ze draaide zich achteloos om, om te laten zien dat het nog een aardige moeite was geweest ook. "En doe niet zo zielig, alsjeblieft. Ik ben je moeder niet," gromde ze nog even. Ze sprong op het plateautje waar Bone aan het begin van hun ontmoeting nog op had gelegen en maakte het zichzelf comfortabel. Ze sloeg haar smalle staart om haar lichaam terwijl ze haar voorpoten rustig over elkaar legde. Vanaf hier had ze beter zich op hem. Bone leek een beetje te wiebelen op zijn benen, en Gypsy dacht dat het kwam omdat ze hem best wel hard had aangepakt. Haar gedachten werden bevestigd door een doffe klap waarna het beangstigend stil bleef in de ondergrondse wereld. Het vrouwtje spitste haar oren, maar ze hoorde niks meer. Bone maakte geen geluiden meer, geen hoorbare tenminste. Was hij dood? Gypsy kneep haar ogen samen om te zien wat er met Bone was gebeurd, maar het was te donker. Ze slaakte een zucht, sprong van het plateau af en liep rustig op hem af. Met haar poot duwde ze in het slappe lijfje van het mannetje die er niet op leek te reageren. "Bone?" vroeg ze met weinig interesse, hoewel ze zich eigenlijk wel een beetje schuldig voelde. Had ze hem niet iets te hard aangepakt? Ze was in ieder geval niet zo vol van medelijden dat ze hem zou helpen nu. Als hij dood was, wat zeer waarschijnlijk was, was hij zeker niet de eerste. Gypsy boog haar kop en beet voorzichtig in Bone's oor. De geur van vers bloed drong haar neusgaten binnen. Ze genoot kort, want het mannetje opende al snel zijn ogen weer. Gypsy draaide zich vlug om en sprong weer naar het plateau waar ze op ging liggen, een ongeïnteresseerde blik in haar ogen laten blinken. Ze was een beetje ongerust geworden, maar dat hoefde hij toch niet te weten? Bone kwam moeizaam op haar af gelopen en keek haar aan, een vragende blik in zijn ogen liggend. Waarom keek hij haar zo aan? "Wat?" snauwde ze, iets minder gemeen als normaal. Ze wilde zich een beetje inhouden tegenover Bone. Ze gaf hem dezelfde vragende blik terug, een beetje uit arrogantie, een beetje uit verveling. "Kan ik iets voor je doen?"

Gypsy zag Bone nadenken. Het leek alsof hij haar vraag niet wilde beantwoorden. Hij móest wel, hij zou alles doen wat zij hem vroeg. Ze vroeg om een antwoord, en die wilde ze krijgen ook. "Nee, dit boeit jouw vast niet," zei hij een beetje afwezig. Hij draaide zich om en begon langzaam weg te lopen. Gypsy verdacht hem ervan dat hij wilde vluchten, dat hij onder zijn straf vandaan wilde komen. Maar zo makkelijk liet ze het hem er niet vanaf komen. "Blijf staan waar je staat!" riep ze terwijl ze van het plateau afsprong. Bone viel amper op in de donkere ruimte en Gypsy moest zich op zijn geur concentreren wilde ze hem vinden. Een duidelijke angstgeur hing nog steeds in de ruimte, maar deze was oud. Ze probeerde een ander geurspoor te volgen, maar raakte een beetje door de war. Blindelings koos ze een van de geuren en hoopte dat ze de goede koos. "Je zei zelf dat je me nog heel wat tegoed had. Geef mij nu het antwoord, en daarna zien we wel verder," murmelde ze terwijl ze zich probeerde te oriënteren. Dat ging erg moeilijk, aangezien ze amper iets hoorde, niets kon zien en allerlei verschillende dingen door elkaar rook. Even raakte Gypsy in paniek. Bone kon nu een of ander gemeen aanvalsplan hebben uitgedacht. Hij was zeker in zijn voordeel met zijn donkere vacht, ze zou hem nooit op tijd kunnen zien. Ze spitste haar oren, maar hoorde alleen haar eigen ademhaling. Angstig deed ze een paar stappen naar achter. Ze hoorde hoe haar pootstappen echoden tegen de muren en de hele holle ruimte door gingen. "Bone, ik weet wat je van plan bent. Kom maar terug, wees een echte luipaard en bevecht me waardig, zoals net. Geen trucjes, of ik rammel je af."