It's a cold, cold world

Gypsy zwiepte opgewonden haar staart heen en weer bij het ruiken van een vers geurspoor van een sneeuwgans. Ze stak haar staart wat omhoog en zakte een beetje door haar benen. Met haar neus over de met sneeuw bedekte grond snuffelend volgde ze het spoor die haar over een grote sneeuwvlakte leidde. Ze zag kleine afdrukken in de verse sneeuw, die verraadden dat de sneeuwgans hier had gelopen, misschien nog laat op zoek naar voedsel om de winter te overleven. De gans wist natuurlijk niet dat er een hongerige luipaard achter hem aan zat. Gypsy voelde zijn maag knagen terwijl ze nogmaals de geur van de sneeuwgans naar binnen snoof. Het was al weer een tijdje geleden toen ze voor het laatst een verse prooi had gevangen. Ze had voornamelijk geleefd van een paar karkassen die door andere dieren half waren opgevreten en achtergelaten, maar dat was niet genoeg geweest voor een van nature zeer hongerige luipaard, zeker nu de winter was begonnen en de dagen kouder en vermoeiender werden. Ergens kwam het in Gypsy op dat sneeuwganzen nu al lang al weg zouden moeten zijn, omdat ze de winter nooit doorbrachten op de koude vlaktes, ook al deed hun naam denken aan ganzen die constant in de sneeuw leefden. Ze vond dat ze geluk had om er nu nog eentje te vinden, want sneeuwganzen waren een heerlijke maaltijd.
Net toen de geur op zijn sterkst was, verdwenen de pootafdrukken evenals de geur, die zwakjes in de lucht was blijven hangen. Gypsy vloekte binnensmonds en keek omhoog, misschien zou ze nog een glimp van het beest op kunnen vangen om daarna achter hem aan te rennen, maar de lucht was een strakblauw geheel. Witte wolkjes kwamen uit de luipaard haar mond toen er een gevoel van woede over haar heen kwam. Stomme rotvogel ook! Ze werd ontmoedigd nu ze wist dat het weer een hele reis zou zijn door die rotsneeuw om een andere prooi te vinden. Ze had nu al aardig wat energie verspild door achter een vogel aan te gaan die er niet eens bleek te zijn, en de sneeuw had haar aardig uitgeput. Chagrijnig draaide ze zijn hoofd van links naar rechts om te kijken of er een onschuldige wolf in de buurt was die hij kon intimideren om een prooi voor hem te vangen, maar alles wat ze zag was een kale, witte vlakte. Een nieuwe, ijzige windvlaag bracht de geur van water met zich mee. Dit betekende dat Gypsy vlak bij de ijsrivier was gekomen. Vermoeid sleepte ze haar lichaam voort naar de ijsrivier, terwijl ze druk snuivend allerlei andere geuren opnam. Plots zag ze iets in haar ooghoeken voorbij schieten. Wat was dat? Gypsy gromde en keek om zich heen in de hoop de flits nog eens te zien. Maar deze liet zich niet nogmaals verschijnen, dus liep ze richting de plek waar ze het had zien gebeuren. Het rook er sterk naar luipaard. Meteen hoorde ze iets achter zich, en met een woeste blik draaide ze zich om en keek met een strakke blik recht in de ogen van haar besluiper.

[Yesh, Zolang de seizoenen nog niet staan aangegeven, is het hier winter xD]

"Waarom besluip jij mij?!" riep Gypsy uit terwijl ze dreigend op de andere luipaard af kwam. "Je dacht zeker dat ik het niet door had, hè? Daar zit je mooi mis, madame. Kom daar vandaan en sta tegenover me om je te verdedigen!" Geïrriteerd kneep ze met haar net uitgeslagen klauwen in de grond waar een klein laagje sneeuw ervoor zorgde dat haar pootkussentjes koud werden. Ze keek kwaad naar de luipaard, een vrouwtje had ze geroken. Ze liet een glimlach haar gezicht sieren. Een vrouwtje. Misschien iets groter als haar, maar zeker niet gespierder. Het andere vrouwtje was slanker, dat wel. En dat was zeker in haar voordeel als ze zouden gaan rennen, misschien als Gypsy's besluiper weg zou vluchten. Gypsy moest het vooral hebben van haar kracht, niet zozeer van haar snelheid. Ook had ze goede technieken, ook niet geheel onbelangrijk. Het vrouwtje leek niet te reageren, en Gypsy zuchtte. Niet van vermoeidheid, eerder van meer irritatie die ze liet ontsnappen door haar mond, te moe om aan te vallen als het nodig was. Die tocht op de gans had haar echt uitgeput, misschien moest ze zich een beetje koest houden om niet door onzinnige redenen gewond te raken. Hoewel elke reden een goede reden was om te vechten, had Gypsy altijd al gevonden. Maar deze keer liet ze zich op haar achterste vallen en begon haar halfbevroren pootkussentjes te likken, haar oren nog steeds plat tegen haar schedel om te laten zien dat ze haar vijandigheid nog niet had laten liggen. "We doen het rustig aan. Vertel me, hoe heet je?" Af en toe vond Gypsy dat ze veel te oud klonk. Ze was dan wel de jongste niet meer, maar dat wisten andere luipaarden niet. Hoopte ze. Ouderdom was een kwetsbaar punt in het overleven. Het zorgde er langzaam voor dat je kracht afnam en dat alles minder soepel liep. Aan wijsheid had je niks, kracht, dat was het belangrijkste. En hoewel Gypsy het liever niet toegaf, af en toe voelde ze zich zwakker, vooral als ze dacht aan haar leeftijd. Daarom probeerde ze dat onderwerp ook zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Ouderdom voor haar? Pfff, de andere luipaarden konden hier alleen nog maar over dromen.

[Eventjes overgestapt op blauw... Ik merkte dat dat rood wel heel pijn deed aan mn gen met deze achtergrondkleur x'D]

Tot Gypsy's opluchting was het onbekende vrouwtje bang voor haar. Ze liep geschrokken wat stappen naar achter toen Gypsy haar nagels uit had geslagen. Een grijns sierde haar gezicht. Maar toen ze haar vijandigheid een beetje weg liet ebben, leek het vrouwtje ook wat rustiger te worden. "Ik heet Sylver. Wat is jou naam? Als je dat wilt zeggen." Gypsy grinnikte. Nog steeds voorzichtig was deze Sylver, maar hopelijk zou ze wat losser worden. Allebei de luipaarden waren verzwakt, en hoewel Gypsy een veel grotere spiermassa had als Sylver en een gevecht dus met gesloten ogen kon winnen, hield ze zich koest. Misschien dat ze samen konden jagen. Gypsy had gezien dat Sylver een slanke lichaamsbouw had, ze moest vast heel snel zijn. Ze zou haar dus kunnen gebruiken om prooi voor haar te vangen. Maar eerst wilde ze een beetje vertrouwen winnen. "Aangenaam, Sylver." Gypsy kon het niet laten haar naam een beetje spottend uit te spreken. Ze bleef nou eenmaal een harde luipaard. Ze kleineerde iedereen die ze tegenkwam zodra ze de kans kreeg, ook al probeerde ze aardiger over te komen. "Mijn naam is Gypsy. Onthou hem maar goed, dit zal niet de laatste keer zijn dat we elkaar tegenkomen." Ze slikte de woorden 'en de volgende keer zal ik niet zo aardig zijn' in. Nee, vertrouwen. Dat wilde ze hebben. Haar maag knorde en herinnerde haar eraan dat ze door moest blijven praten, ook al wilde ze dat niet. "Wat spook jij hier uit? Het is hartje winter, je overlevingskansen hier dalen drastisch met al die sneeuw en ijswinden." Als snel besefte Gypsy dat dat er een beetje raar was uitgekomen. Zij was hier ook, zij had ook drastisch gedaalde overlevingskansen. Hoewel zij wel ouder was en al vaak genoeg in de winter hier had moeten overleven. Hopelijk zou Sylver dat begrijpen en niet als een kip zonder kop dezelfde vraag terugkaatsen. Dan hoefde dat hele aardig gedoe van Gypsy ook niet meer, als het alleen maar bestond uit een harddenkende luipaard die zijn best deed een gesprek op gang te houden en een luipaard die inspiratieloos dezelfde vragen terugvroeg.

Gypsy zag dat Silver even na leek te denken over een geschikt antwoord. Ze grijnsde, ze kon het gewoon niet laten. Had ze toch nog een beetje invloed uit kunnen oefenen op dit luipaard. "Ik ben op zoek naar een plek om te wonen, ik kom hier niet vandaan." Nee, dat was overduidelijk dat het vrouwtje hier niet vandaan kwam. Ze leek totaal niet bestand te zijn tegen deze winterse kou en leek op een nieuweling in het vak Andere Luipaarden Ontmoeten. Misschien zou Gypsy haar nog een lesje kunnen leren in dat, als Silver daar voor open stond tenminste. En als Gypsy daar zin in had. "Je komt hier niet vandaan? Dat zou je niet moeten zeggen. Ik had al door dat jij hier niet vandaan kwam, dat is overduidelijk. Maar dan stel je onbewust een zwakte van jezelf open, dat moet je niet doen. Je hebt geluk dat ik nu zo aardig tegen je doe, Silver, maar dat ben ik eigenlijk niet. Ik deze zwakte van je tegen je kunnen gebruiken." Het vrouwtje zuchtte. Na deze rede had ze eigenlijk wel een prooi verdiend, vond ze. Niet dat Silver deze zou kunnen vangen. Als luipaard die niet uit dit gebied kwam, zou ze vast geen ervaring hebben met het jagen op de dieren hier en zou ze allang al uitgeput zijn voor ze eindelijk een simpel eekhoorntje gevangen zou hebben. Toen bedacht Gypsy dat er een grote, visrijke rivier door deze sneeuwvlakte stroomde. Een beetje waardige luipaard had ooit wel eens vis gevangen, dus zou Silver dat ook makkelijk kunnen doen. Maar eerst wilde Gypsy nog wat meer vertrouwen winnen, daarna kon ze haar slechte kant naar boven laten komen en Silver bedreigen zodra ze weigerde te jagen. Tja, ze bleef nou eenmaal slecht.

Opnieuw leek Silver na te denken over haar antwoord. Misschien had Gypsy haar toch al even wat bijgebracht als het ging om praten met andere luipaarden, en het beviel haar wel. Of Silver was nog steeds bang voor Gypsy, dat kon natuurlijk ook. "Het verschild per luipaard wat je van jezelf opensteld. Sommige merken het, andere kijken je dom aan." Het was een slim, doordacht antwoord, maar Gypsy kon er een lek in vinden. "En daarom moet je elk luipaard aannemen als eentje die het zal merken als je informatie over jezelf prijsgeeft. Je kunt op het eerste gezicht niet inschatten hoe betrouwbaar iemand kan zijn, je moet altijd oppassen." Silver was nog echt een luipaard met te weinig levenservaring. Ze leek ook niet heel sociaal te zijn, want hoe ze hier met Gypsy stond te praten was zeker uit op te maken dat ze met nog weinig luipaarden had gesproken. Misschien kon Gypsy een voorstel doen. Haar maag begon wel heel erg te protesteren, dus wilde ze haar voedsel zo snel mogelijk. Ze zou aan Silver kunnen vragen of zij in ruil voor wat wijze lessen prooi voor haar wilde vangen. En zodra ze weigerde, kon Gypsy altijd nog dreigen met een gevecht, en dat was vast niet iets waar Silver op zou zitten te wachten. Maar voor ze dit voorstel deed, wilde ze eerst wat meer informatie uit Silver plukken, gewoon omdat het zo makkelijk kon. "Als je hier niet vandaan komt, waar kom je dan wel vandaan? En waarom dacht je hier, op deze ijskoude sneeuwvlakte, een onderkomen te vinden? Je vriest hier nog eens dood."

[Ooh, ik ben echt dom.. Ik noem je de hele tijd Silver x'D Excusez-moi!]

Nadat Gypsy Sylver erop had gewezen dat ze niet zomaar iets over zichzelf prijs moest geven terwijl ze nog niets van de andere luipaard wist, antwoordde ze met een bijna schijnheilig antwoord. "Dat weet ik," was het antwoord geweest. Gypsy schudde even haar hoofd, en volgde toen Sylver's blik die zich plots naar iets achter haar had gericht. Ah, het was gaan sneeuwen! Gypsy voelde kleine prikkeltjes door haar lichaam gaan wanneer een sneeuwvlokje haar vacht raakte. Djeez, ze haatte sneeuw. Het was koud en plakkerig, en vaak óveral. Daarom haatte ze dit gebied dus ook zo. Nog steeds vroeg ze zichzelf af waarom ze zo dom was geweest hier heen te gaan. Ze keek weer naar Sylver, die als een bezetene zat te rillen. Zo koud was het nou ook weer niet... Op Gypsy's vraag waar Sylver vandaan kwam, kwam snel een antwoord, alsof ze iedere luipaard die haar aansprak hetzelfde vertelde. "Dat wil ik liever niet vertellen, als je dat niet erg vind. En niet per se hier, maar wel in dit land, om het zo maar te zeggen. Ik neem aan dat jij hier wel bekend bent?' Terwijl Gypsy nog druk aan het bedenken was welke luipaarden dit vrouwtje nog meer zou tegen kunnen zijn gekomen, probeerde ze ook een antwoord te vinden voor Sylver. Ze wilde eigenlijk wel heel graag weten waar ze vandaan kwam, gewoon, omdat ze zo onvoorbereid leek. Maar ze besloot dit onderwerp even te laten rusten om het misschien later weer op te pakken. "Ik ben van hier ja. Eigenlijk ben ik van overal. Ik ken heel Aquilla uit mijn hoofd, weet waar ik wel en niet moet zijn, waar je het best kunt verblijven, name it." Ze keek even om zich heen en zag dat het al gauw sneller begon te sneeuwen. Eerlijk gezegd wilde ze hier ook liever niet langer rondhangen. Ze stond op en schudde haar vacht vrij van sneeuwvlokjes, maar al snel verzamelden meer sneeuwvolkjes zich op haar. Ze liet ze chagrijnig liggen en haar vacht bevochtigen. "Zullen we onderdak zoeken?" vroeg ze snel. Gypsy wist dat er vlakbij een grot moest zijn, ze had er al vaker gescholen bij en sneeuwstorm. En misschien kon Sylver haar dan wat meer vertellen over zichzelf...

Sylver nam het aanbod van Gypsy aan. Ze zouden dus gaan schuilen in de grotten die Gypsy al eerder had gezien. "Ben ik toch blij dat jij weet waar er hier grotten zijn," klonk het. Het viel Gypsy op dat Sylver een stuk minder gesloten was dan aan het begin van het gesprek, en ze leek ook een stuk minder gespannen. Gypsy glimlachte even. "Natuurlijk ben je blij dat ik dat weet." Ze draaide zich om en keek even om zich heen om zich te kunnen oriënteren, terwijl ze verder sprak. "Je bent vast ook heel dankbaar dat je mij hebt zitten begluren," voegde ze er met een gemene ondertoon aan toe. Ze draaide haar kop niet om om te kijken wat Sylver's reactie was. Ze hoopte dat het vrouwtje geschokt zou zijn, misschien een beetje beledigd. Toen Gypsy zich opnieuw voor de geest kon halen waar de grotten zich bevonden, maakte ze een sierlijke zwaai met haar staart. "Volg me," zei ze en ze zette af tegen de koude ondergrond. Haar poten slipten even weg, maar Gypsy herstelde zich al snel. Ze rende richting het oosten, wat ook meer in de richting van de ijsrivier was. Het was niet zo'n lang stukje, en prima uit te houden zolang ze maar op een gematigde snelheid renden. Dit bracht Gypsy's gedachten ook meteen bij voedsel. In dit rotweer zou ze Sylver nooit kunnen dwingen om prooi te vangen voor beide. Het was veel te gevaarlijk en het vrouwtje zou op haar jacht misschien kunnen bevriezen. Dan zou Gypsy zelf voor prooi moeten zorgen, maar daar had ze ook weinig zin in. Haar honger zou dus even moeten wachten tot de sneeuwstorm voorbij was, maar aan de lucht te zien zou dat nog even kunnen duren. Voor zover Gypsy kon kijken, zag ze een donkere lucht die op geen enkel punt opklaringen leek te vertonen. Met een zucht zag ze de grotten in de verte opdoemen, en ze keek even naar achter om te kijken of Sylver haar wel bij had kunnen houden. Verder schonk ze daar niet veel aandacht aan maar bleef gericht op de grotten, die de twee luipaarden voor even als onderkomen moesten beschouwen. Tot de sneeuwstorm zou gaan liggen, tenminste.

[Gaan we verder bij de grotten? ]